Jest to jeden z prostszych algorytmów sortowania.
Sprawdzamy całą tablicę od końca, jeżeli trafimy na parę elementów, w której większy poprzedza mniejszy to zamieniamy je miejscami. Po przejściu całej tablicy znów zaczynamy przeszukiwać tą tablicę od końca. Czynność powtarzamy tak długo aż podczas sprawdzania całej tablicy, nie zajdzie ani jedna zamiana elementów. Realizuje się to najczęściej za pomocą zmiennej logicznej.
Algorytm nosi nazwę bąbelkowego, gdyż najmniejsze liczby "wypływają" z dołu tablicy na jej szczyt, podobnie jak bąbelki powietrza w wodzie.
Oto przykład zastosowania dla nieuporządkowanego ciągu liczb <<2, 4, 1, 3>>. Po pierwszym przejściu wszystkich elementów liczba 1 wypłynęła na wierzch. Rozpoczynamy sprawdzanie tablicy znów od końca.
Przy następnym przebiegu nie zajdzie ani jedna zmiana, to znak, że ciąg jest już posortowany.
Z powyższego zdania można wyciągnąć wniosek, że gdy ciąg wejściowy będzie posortowany, to algorytm wykona tylko jeden przebieg. Jest to duża zaleta tego sposobu sortowania, niektóre metody będą sortowały ciąg nawet jeśli będzie on posortowany. Zatem optymistyczna złożoność obliczeniowa tego algorytmu wynosi O(n) - dla posortowanego już ciągu przejdzie on tylko jeden raz po wszystkich elementach.
Z kolei najgorszym zestawem danych dla tego algorytmu jest ciąg posortowany nierosnąco. Tutaj najmniejsze elementy będą "wypływać" po kolei zatem będzie trzeba przejść cały ciąg n razy, a więc pesymistyczna złożoność obliczeniowa wynosi O(n²) i taka też jest jego złożoność w średnim przypadku.